اگر تا بدینجا با سایت موسسه فرزندان برتر آشنا باشید، این موسسه در زمینه درمان کودکان اوتیسم و بیش فعال بدون دارو فعالیت های گسترده ای انجام می دهد، به همین دلیل برای ارتباط بهتر با خانواده های عزیز اقدام به تولید محتوای مناسب در حوزه های بیش فعالی و اوتیسم کرده است که امیدواریم با بازخوردهای شما عزیزان هر روز بهتر از روز قبل باشد.
جدول راهنمای محتوای اوتیسم
از اصطلاح اوتیسم برای نخستین بار، در اوایل دهه ۱۹۰۰ برای معرفی طیف وسیعی از مشکلات عصبی-روان شناختی استفاده گردید. از جمله سوالاتی که در این مورد وجود دارد این است که:
این اصطلاح از کجا به وجود آمد؟ چگونه علم و آگاهی مردم راجع به اختلال اوتیسم، افزایش یافت؟
اصطلاح اوتیسم از کلمه یونانی اوتوس (autos) که به معنای خویش است گرفته شده و به وضعیتی اشاره دارد که شخص از ارتباط های اجتماعی کنار گذاشته شده است.
اولین شخصی که از این اصطلاح استفاده کرد، یک روان پزشک اهل سوئیس به نام یوجین بلولر بود. نخستین بار ایشان در سال ۱۹۱۱ برای اشاره به برخی علائم و نشانه هایی که به اسیکزوفرنی مرتبط بود، از این واژه استفاده کرد.
محققان آمریکایی نیز در دهه ۱۹۴۰ برای اشاره به کودکان دارای مشکلات و اختلالات عاطفی و یا اجتماعی اصطلاح اوتیسم را به کار بردند. همچنین لئو کانر پزشکی از دانشگاه جان هاپکینز، این واژه را برای تشریح رفتار کودکان انزوا طلب استفاده نمود. دانشمندی اهل آلمان بنام هانس آسپرگر در این زمان اختلال مشابهی بنام سندرم آسپرگر را شناسایی و نام گذاری کرد.
تا دهه ۱۹۶۰ بسیاری از پزشکان اوتیسم و اسکیزوفرنی را وضعیت مشابهی تلقی می کردند ولی با گذشت زمان اطلاعات پزشکان راجع به اوتیسم کودکان افزایش یافت.
در زمان ۱۹۶۰ تا ۱۹۷۰ تمرکز پژوهش های درمانی اوتیسم بر روی داروهایی مانند LSD ، شوک الکتریکی و روش های تغییر رفتاری بود. منظور از روش های تغییر رفتاری استفاده از تکنیک درد و تنبیه است. روش های درمان رفتاری و استفاده از محیط های یادگیری کنترل شده در دهه ۱۹۸۰ تا دهه ۱۹۹۰ به عنوان روش اصلی برای بهبود اوتیسم و علائم آن استفاده می شد.
اوتیسم یک نوع اختلال رشدی- مغزی محسوب شده که توسط اختلالات مهارت های اجتماعی، ارتباطات و همچنین رفتارهای تکراری و ویژه تقسیم می گردد. بروز علائم اختلال اوتیسم قبل از سن سه سالگی کودک رخ داده و بیشتر قسمت های مغزی تحت تاثیر اوتیسم دچار آسیب می شوند ولی نحوه رخ دادن آن تاکنون مشخص نشده است.
سندرم آسپرگر و (PDD-NOS) جز اختلالات طیف اوتیسم بوده که با علائم و نشانه های کمتری همراه هستند.
عوامل ژنتیکی بر بروز این اختلال تاثیر داشته و تقابل بین ژنی ( گروهی از ژن ها ) و جهش های ژنی از جمله این عوامل محسوب می شوند همچنین در موارد نادری نیز این اختلال در اثر آسیب هایی که در دوره رشد رخ می دهد، ایجاد می گردد.
از این عوامل به فلزات سنگین موجود در جو، آلودگی های محیطی و استفاده از حشره کش ها می توان اشاره کرد. در گذشته فرضیه ای مطرح شد که واکسن های دوران کودکی نیز در ابتلا به این اختلال تاثیر دارد که اکنون به دلیل نبود شواهد کافی رد شده است.
طبق آمارها میزان ابتلا به اوتیسم، شش در هزار اعلام شده است و در مردان شیوع بیشتری دارد و مشاهده شده که از سال ۱۹۸۰ میلادی تا به امروز، افراد بیشتری مبتلا شده اند. شاید یکی از دلایل آن بهتر شدن تشخیص آیتم های بالینی باشد ولی در اینکه آیا شیوع آن نیز تغییری ایجاد شده است یا خیر تردید وجود دارد.
والدین حتما باید در دو سال ابتدایی زندگی کودک به علائم و شواهد رفتاری او دقت کنند. در صورت تشحیص به موقع با استفاده از روش های مداخلات رفتاری-شناختی می توان به کودک در کسب مهارت های ارتباطی، اجتماعی و حمایت های فردی کمک کرد.
خوشبختانه فرهنگ برخورد با اختلال اوتیسم بهبود یافته است. به نحوی که بسیاری به دنبال درمان درست و ویژه هستند و عده ای دیگر معتقدند که اوتیسم یک تفاوت رفتاری محسوب می شود و نه یک اختلال ویرانگر.
در برخی افراد مبتلا به اوتیسم مهارت هایی مانند طراحی، نواختن موسیقی، یاد گرفتن مسائل سخت و هوش متوسط رو به بالا نیز دیده می شود.
به نوعی از اختلال رشدی ( از نوع تعاملات اجتماعی ) اوتیسم یا درخود ماندگی می گویند. مشخصه اوتیسم، رفتارهای ارتباطی و کلامی غیر طبیعی بوده که دلیل بروز این اختلال تاکنون به درستی شناخته نشده است و تا قبل از سه سالگی علائم ابتلا به این اختلال در کودک قابل مشاهده خواهد بود.
اوتیسیک یا درخود مانده اصطلاحی است که برای مبتلایان به این اختلال به کار می رود. طبق آمارها در بین پسران این اختلال شیوع بیشتری نسبت به دختران دارد.
وضعیت اقتصادی، اجتماعی، سبک زندگی و میزان تحصیلات پدر و مادر تاثیری بر ابتلا کودک به اوتیسم ندارند. این اختلال بر رشد طبیعی مغز در قسمت تعاملات اجتماعی و مهارت های ارتباطی شخص اثر داشته و از مشکلات اصلی افراد مبتلا به اوتیسم، ناتوانی در برقراری ارتباطات کلامی و غیر کلامی، تعاملات اجتماعی و فعالیت های مرتبط با بازی می توان اشاره کرد.
شخص درگیر این اختلال به سختی می تواند با دیگران و دنیای بیرون ارتباط برقرار نماید حتی در برخی از موارد، شخص رفتار آزار دهنده و پرخاشگرانه از خود نشان می دهد. حرکات تکراری (دست زدن، پریدن) و پاسخ های غیرطبیعی به دیگران، وابستگی به اشیا و مقاومت در برابر تغییرات ناگهانی از دیگر علائم قابل مشاهده در افراد مبتلا به اوتیسم است.
همچنین ممکن است که فرد اوتیسیک، در حواس پنج گانه ( بینایی، شنوایی، زبانی، بویایی و چشایی ) حساسیت های غیرطبیعی داشته باشد.
گفته شده میزان شیوع ابتلا به اوتیسم از هر ۶۰ تا ۷۰ تولد زنده یک نفر است. طبق نظر کارشناسان زندگی ماشینی و عوامل ناشی از آن همچون استرس و اضطراب باعث مسیر صعودی شیوع بین مردم خواهد شد. طبق یک پژوهشی که صورت گرفت، مشاهده گردید در بین مادران باردار که دارای اضافه وزن و مبتلا به دیابت بودند، میزان ابتلا کودک به اختلال اوتیسیم بیشتر است.
عامل ایجاد اختلال اوتیسم تاکنون شناخته نشده است و برای ایجاد آن نمی توان دلیل خاصی تعیین کرد. این اختلال پیچیدگی خاصی داشته و در علائم و شدت آن تنوع بالایی دیده می شود. طبق نظر کارشناسان، ژنتیک و عوامل محیطی می توانند به تنهایی سبب ایجاد اختلال اوتیسم شوند و گاه ترکیب هر دو اینها سبب بروز اوتیسم می گردد.
مشکلات ژنتیکی
برای ایجاد اوتیسم در فرد، چندین ژن متفاوت تاثیر دارند. معمولاً این اختلال در کودکان با یک اختلال ژنتیکی مانند سندرم رت یا سندرم ایکس شکننده مرتبط است.
گاهی آسیب های ژنتیکی موجب فراهم کردن ابتلا به این اختلال شده و یا باعث بروز عوامل خطر آفرین محیطی می شوند. گروهی از آنها باعث تاثیر بر تحول مغز شده و یا بر سلول های مغزی اثر می گذارند و موجب تغییر شدت علائم این اختلال می شوند. بعضی از مشکلات، ژنی و وراثتی هستند و بعضی در اثر عوامل طبیعی ایجاد می شوند.
عوامل طبیعی
محققان نسبت به تاثیر گذاری عواملی مانند عفونت های ناشی از ویروس ها، مشکلات دوران بارداری و یا آلودگی های محیطی بر ابتلا به اوتیسم شک و تردید دارند.
مصرف داروها در زمان بارداری
زمانی که یک مادر باردار داروهایی مانند والپروئیک اسید و تالیدومید را مصرف کند، نوزاد در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به اوتیسم خواهد شد.
دیابت و فقر آهن مادر
طبق مطالعات صورت گرفته در امریکا، زمانی که مادر با فقر آهن مواجه است، احتمال مبتلا شدن کودک به اوتیسم، پنج برابر افزایش می یابد. این اختلال نیز در فرزندان مادران دیابتی شیوع بیشتری دارد. بر طبق پژوهش های صورت گرفته، نوزاد مادرانی که از هفته ۲۶ بارداری به بعد دیابت می گیرند نسبت به سایرین ۶۳ درصد بیشتر ممکن است دچار اوتیسم گردند.
سن والدین برای بچه دار شدن
نسبت به میزان تاثیر گزاری سن پدر و مادر در ابتلا کودک به اوتیسم، شک و تردید وجود دارد. ولی محققان با توجه به اینکه با افزایش سن والدین احتمال جهش ژنی در تخمک و اسپرم آنها افزایش می یابد، تخمین می زنند که بین سن والدین و ابتلا به اوتیسم رابطه ای وجود دارد.
زمانی که سن مادر از ۴۰ سال عبور کند، ۱۵ درصد میزان ابتلا نوزاد به این اختلال نیز بیشتر می شود. سن پایین مادر برای بارداری نیز تاثیر منفی بر سلامت کودک دارد. اگرچه سن بالای پدر تاثیر مشابه سن مادر را ندارد ولی پزشکان بیان کرده اند که افزایش سن اسپرم ها می تواند احتمال مبتلا شدن به این اختلال را زیاد نماید. تفاوت سنی پدر و مادر نیز بر ابتلا کودک به این اختلال موثر است. طبق مطالعات صورت گرفته والدین با اختلاف سنی کم، فرزند سالم تری به دنیا می آورند.
اوتیسم دارای انواع مختلفی در کودکان است که در این قسمت به بررسی چند نمونه از آن ها می پردازیم:
سندرم آسپرگر در حقیقت طیف ضعیفی از اختلال اوتیسم محسوب می شود. میزان هوش کودک مبتلا به سندرم آسپرگر نسبتا بالا بوده و حتی توانایی اداره امور زندگی خود را نیز دارد. این کودک قادر به تمرکز بر روی موضاعات مورد علاقه خود بوده ولی در زمینه ارتباطات اجتماعی با مشکلاتی مواجه است.
در کودکان مبتلا به سندرم آسپرگر، مشکلات گفتاری دیده نشده و این افراد در آزمون ها هوش، نمره نسبتاً خوبی کسب می کنند اما مانند کودک درگیر اوتیسم دارای مشکلات اجتماعی هستند.
بیماری اختلال فراگیر رشد در حقیقت همان اوتیسم غیر معمول است. در کودک دارای این نوع اختلال برخی از رفتارهای اوتیسمی دیده می شود ولی نمی توان آنها را در سایر گروه ها طبقه بندی کرد.
در کودک مبتلا به این اختلال در سنین قبل ار دو سالگی، توسعه طبیعی دیده می شود اما با رشد و افزایش سن بعضی از مهارت های ارتباطی و تعاملات اجتماعی او کاهش می یابد. بروز این اختلال بسیار کم و نادر است و بسیاری از کارشناسان حوزه سلامت روان برای طبقه بندی آن به عنوان یک اختلال جداگانه دچار شک و تردید هستند.
سندرم رت در گذشته جز گروه اختلال طیف اوتیسم قرار می گرفت اما اکنون مشخص شده است که دلیل بروز آن عوامل ژنتیکی است. این اختلال در بین دختران شیوع بیشتری نسبت به پسران دارد. کودک درگیر این اختلال در آغاز توسعه طبیعی را طی می کند اما با گذشت زمان در مهارت های اجتماعی و ارتباطی با مشکل مواجه می گردد. حرکات تکراری دست در فاصله سنی 1 تا 4 سالگی و مشکلات شناختی جدی، از دیگر علائم فرد درگیر اختلال سندرم رت است.
اوتیسم نوعی اختلال بوده که تنوع بسیار بالایی دارد. این بیماری به علت اختلال در رشد مغزی به وجود آمده و در دوران نوزادی نیز قابل مشاهده است. در حالت کلی اختلال اوتیسم دارای یک دوره ثابت بدون بهبودی بوده ولی علائم آن تا دوران بزرگسالی ادامه می یابد.
ویژگی های عمومی اوتیسم به طور کلی به این شکل هست:
- نقص در تعاملات اجتماعی
- آسیب در ارتباط
- داشتن علائق محدود و بروز رفتارهای تکراری
این سه گروه از ویژگی ها برای تشخیص اختلال اوتیسم، کمک کننده هستند در بسیاری از موارد تغذیه غیر طبیعی در افراد مبتلا به این اختلال دیده می شود ولی جهت تشخیص ضرورت ندارد.
با توجه به شیوع اوتیسم در برخی از خانواده ها، پژوهشگران احتمال می دهند که ترکیبات خاصی از ژن ها سبب افزایش استعداد کودک برای ابتلا به اوتیسم می شود. سن بالای پدر و مادر برای بچه دار شدن باعث افزایش احتمال ابتلا نوزاد به این اختلال می گردد. عوامل خطر سازی مانند مصرف الکل، دیابت و چاقی مادر باردار، استفاده از داروهای ضد تشنج توسط مادر سبب می شود که نوزاد به اوتیسم مبتلا شود.
در مواردی نیز گفته شده که این اختلال با سرخچه و فنیل کتونوری درمان نشده ارتباط دارد. پژوهشگران تاکنون دلیلی برای اثبات اینکه محیط روان شناختی یک کودک و نحوه مراقبت از او موجب اختلال اوتیسم می شود پیدا نکرده اند.
طبق تحقیقاتی که صورت گرفته مشخص شده این اختلال به دلیل ناهنجاری هایی در مناطقی از مغز رخ می دهد که در آن ورودی های حسی پردازش شده و همچنین در این قسمت ها پردازش زبان نیز رخ می دهد.
از آنجایی که محتویات سایت براساس اهمیت نوشته شده اند برخی از محتویات مرتبط با علت اختلال اوتیسم که اهمیت لازم را نداشته اند، در انتهای مطلب آورده شده اند.
چنانچه ابتلا به اوتیسم در زمان مناسب تشخیص داده شود، بهبودی علائم این بیماری سریع تر اتفاق خواهد افتاد. تشخیص اختلال اوتیسم به سادگی اتفاق نمی افتد و تست آزمایشگاهی خاصی برای آن وجود نداشته و باید پزشک برای تشخیص به رفتار کودک و صحبت والدین درباره فعالیت های او اعتنا می کند.
علائم اوتیسم به شدت متنوع و وسیع هستند. در برخی افراد درگیر این اختلال مشکلات شدید روحی و روانی دیده می شود و در مقابل عده ای هوش بسیاری دارند و می توانند حتی به شکل مستقل زندگی کنند. پزشک متخصص اطفال طی دو مرحله نسبت به ابتلا کودک به اوتیسم نظر می دهد.
چنانچه ابتلا به اوتیسم در زمان مناسب تشخیص داده شود، بهبودی علائم این بیماری سریع تر اتفاق خواهد افتاد. تشخیص اختلال اوتیسم به سادگی اتفاق نمی افتد و تست آزمایشگاهی خاصی برای آن وجود نداشته و باید پزشک برای تشخیص به رفتار کودک و صحبت والدین درباره فعالیت های او اعتنا می کند.
علائم اوتیسم به شدت متنوع و وسیع هستند. در برخی افراد درگیر این اختلال مشکلات شدید روحی و روانی دیده می شود و در مقابل عده ای هوش بسیاری دارند و می توانند حتی به شکل مستقل زندگی کنند. پزشک متخصص اطفال طی دو مرحله نسبت به ابتلا کودک به اوتیسم نظر می دهد.
حداقل وجود شش علامت از مواردی که در قسمت های اول و دوم و سوم بیان شده اند برای تشخیص اوتیسم الزامی است. از این شش مورد، باید حداقل دو مورد از قسمت اول و یک مورد از هر کدام از قسمت های دوم و سوم باشد.
اختلال کیفی در ارتباط های اجتماعی که حداقل با دو مورد از موارد زیر همراه است:
- ناتوانی مشخص در به کارگیری رفتارهای غیر کلامی همچون تماس چشمی، حالت چهره و وضعیت بدنی و حرکات برای برقراری تعاملات اجتماعی.
- قادر نبودن در برقراری روابط با سایر همسن و سالان بسته به سطح اختلال.
- عدم تمایل به تقسیم شادی، رغبت و یا موفقیت های خود با سایرین ( به طور مثال نشان ندادن و یا اشاره نکردن به شی مورد علاقه خود در جمع ).
- عدم تقابل هیجانی یا اجتماعی
اختلال ارتباطی که بر حسب وجود حداقل یکی از موارد زیر مشخص است:
- تاخیر یا عدم تکامل تحول زبان گفتاری ( شخص برای جبران آن حتی از روش های دیگر همچون حرکت یا حالت های چهره استفاده نمی کند).
- چنانچه شخص دارای گفتار مناسبی است، در شروع یا حفظ ارتباط کلامی با اختلال مواجه است.
- بهره بردن از زبان به شکل تکراری و یا استفاده از زبان غیر معمول
- عدم انجام بازی های کامپیوتری (وانمود کردن) و یا بازی های اجتماعی تقلیدی بسته به میزان سطح اختلال.
رفتارهای محدود، تکراری و قالبی بودن علائق و فعالیت ها بسته به وجود حداقل یکی از موارد زیر، مشخص می شود.
- داشتن دل مشغولی های خاص که فقط بر یک یا چند موضوع به شکل یکنواخت متمرکز است و شدت یا جهت نا بهنجاری دارند.
- به عادت های خاصی می چسبد.
- داشتن حرکات تکراری و قالبی خاص ( همچون پیچ دادن دست ها و یا انگشت ها یا حرکات خاص و پیچیده در تمام قسمت های بدن).
- نسبت به بعضی اجزای اشیا خاص، دل مشغولی دائمی دارد.
علائم ذکر شده در بالا از قاعده مند ترین علائم اوتیسم هستند اما برای پوشش کامل علائم اوتیسم در این قسمت ما علائم دیگری را نیز ذکر می کنیم.
در صورتی که برای درمان اختلال اوتیسم در زمان مناسب و بازه طلایی اقدام کرد، میزان موفقیت آن بیشتر می شود. بنابراین والدین باید نسبت به علائم و نشانه های این اختلال آگاهی لازم را به دست آورند. در صورتی که علائم به درستی تشخیص داده نشوند و یا با تاخیر مشاهده گردند، حتماً کودک باید توسط پزشک متخصص ویزیت گردد.
از جمله کارهای که یک کودک سالم توانایی انجام آن ها را دارد ذکر شده است:
- لبخند زدن در 6 ماهگی
- قادر بودن در تقلید حالت های مختلف چهره یا صداهای مختلف در ۹ماهگی
- ایجاد حرکت هایی مانند اشاره کردن یا دست تکان دادن در ۱۴ماهگی
- حرف زدن تک کلمه ای در ۱۶ماهگی و استفاده از جملات دو کلمه ای یا بیشتر در دو سالگی
- توان انجام بازی های وانمودی در ۱۸ ماهگی
عدم توانایی در برقراری ارتباط و تعامل با دیگران یکی از مشخصات بارز تمامی انواع اختلال اوتیسم است. در حقیقت بسیاری از مبتلایان به اوتیسم اصلا توانایی برقراری ارتباط با دیگران را ندشته و عده ای دیگر در زمینه تفسیر زبان بدن یا حفظ یک گفت و گو با مشکل مواجه هستند.
علائم و نشانه های ابتلا به اوتیسم شامل رفتارهای غیر معمول در حوزه های زیر هستند:
- علاقه به وسایل یا اطلاعات خاصی
- عکس العمل به احساسات خود یا دیگران
- هماهنگی بدنی و فیزیکی
در زمان ابتدایی توسعه اختلال اوتیسم، این علائم را می توان مشاهده کرد. اختلال اوتیسم دارای طیف وسیعی است و در هر شخص به شکل متفاوتی بروز می یابد و تا قبل از سن سه سالگی با توجه به علائم آن، کودکان مبتلا به نوع شدید آن قابل تشخیص هستند.
تاثیر گذاری این اختلال بر روی نحوه برقرار کردن ارتباط، رفتار و تعاملات فرد مبتلا دیده می شود. همان طور که اشاره شد بروز علائم اوتیسم متفاوت بوده و از بسیار خفیف تا شدید متغیر هستند و در کودکان نحوه بروز علائم آن نسبت به بقیه متفاوت است.
در عده ای نشانه های ابتلا زمانی که کودک فقط چند ماه دارد قابل مشاهده است و برخی دیگر در ابتدای تولد تا چند ماهگی هیچ گونه علامت دال بر ابتلا به اوتیسم دیده نشده و پس از آن علائم بروز می یابند.
به طور کلی در بین حدود نیمی از کودکان مبتلا، تا قبل از سن یک سالگی علائم بیماری قابل تشخیص هستند. کودک درگیر اوتیسم در کل دوران زندگی خود، با علائم این بیماری درگیر بوده اما ممکن است که با رشد و افزایش سن، بهبودی کمی مشاهده شود.
اما توجه داشته باشید که هرآنچه تا بدینجا درباره علائم بیش فعالی مطالعه کردید، فقط جنبه اطلاع رسانی و توضیحی داشتند و به هیچ عنوان تشخیص و درمان نباید بدون بررسی و معاینه پزشک های مربوطه انجام شود.
برای تشخیص اوتیسم، گام نخست ویزیت توسط پزشک است. سنین ۱۸ و ۲۴ ماهگی هر کودکی مورد ارزیابی قرار می گیرد، حتی در صورتیکه علائم اوتیسم در او مشاهده نگردد. پزشک متخصص به بررسی رفتار کودک می پردازد و با او حرف می زند. همچنین سابقه خانوادگی ابتلا به اوتیسم در خانواده کودک بررسی کرده و اطلاعاتی درباره رشد و رفتار کودک از پدرو مادر کسب می کند مانند:
- کودک در سن ۶ ماهگی توانسته لبخند بزند؟
- در سن ۹ ماهگی کودک قادر به تقلید صدا ها و حالات چهره دیگران بوده است؟
- آیا کودک در یک سالگی می توانست صداهایی را تولید کند؟
- رفتارهای غیر طبیعی و تکراری در کودک مشاهده کرده اید؟
- می تواند تماس چشمی به درستی برقرار کند؟
- توانایی برقراری تعامل و انتقال تجربیات به دیگران را دارد؟
- عکس العملی در مقابل چیزهایی که توجه او را جلب می کند، نشان می دهد؟
- تن صدای یکنواختی دارد؟
- قادر است که واکنش های دیگران را درک کند؟
- حساسیت به نور، صدا یا دما در رفتار کودک دیده شده است؟
- اختلالاتی در خواب و یا گوارش او وجود دارد؟
- تمایل به آزار یا خشم در رفتار کودک دیده می شود؟
در غربالگری کودک پاسخ درست به این سوالات تاثیر بسیاری برای تشخیص دارد. چنانچه بعد از بررسی، مشکلی مشاهده نشد این غربالگری پایان می یابد. ولی در صورت مشاهده اختلالات توسعه ای، پزشک برای کودک آزمایش های بیشتری می نویسد.
در صورتی که کودک باید آزمایشات بیشتری بدهد، همکاری متخصصانی دیگر مانند اطفال، پاتولوژیست گفتار و زبان و کار درمانگر ضرورت دارد. همچنین در مواردی به همکاری متخصص اطفال توسعه ای و متخصص اعصاب نیاز است. این بررسی ها برای مشخص شدن مواردی مانند میزان سطح شناختی کودک، گفتار و مهارت هایی مانند خوردن غذا، حمام رفتن و... صورت می گیرد.
تشخیص درست و نهایی اختلال کودک باید بر اساس استانداردهای راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی منتشر شده به وسیله انجمن روان پزشکی آمریکا صورت گیرد. زمانی گفته می شود یک کودک به اوتیسم مبتلا است که در زمینه های زیر ضعف هایی داشته باشد:
اول: چالش در زمینه برقراری ارتباط و مهارت های اجتماعی
کودک دارای اختلال اوتیسم با مشکلاتی در زمینه برقراری و ایجاد ارتباط با دیگران، فهم و آگاهی علائم اجتماعی، برقراری تماس چشمی و حتی صحبت کردن مواجه است. حرف زدن کودکان مبتلا به این اختلال دیرتر از بچه های سالم اتفاق می افتد. ضعف در مهارت های ماهیچه ای برای کارهایی مانند ورزش، نقاشی و نوشتن نیز دیده می شود.
دوم: الگوهای رفتاری محدود و تکراری
در رفتار کودک مبتلا به اوتیسم، حرکات نوسانی بدن یا تکرار لفظ های خاص وجود دارد، چنانچه تغییری در این روال رخ دهد کودک احساس ناراحتی می کند. این کودکان معمولاً به یک موضوع خاص علاقه زیادی نشان می دهند، همچنین با مشکلاتی در زمینه حسی مواجه هستند.
تا به امروز روش درمانی قطعی برای رفع اختلال اوتیسم پیدا نشده است. توانبخشی یکی از روش های درمانی بسیار کارآمد به شمار می رود.
برای ارائه سرویس درمانی به یک کودک مبتلا به اوتیسم باید به موارد زیر حتما توجه نمود:
- معاینه کودک باید حتماً توسط فوق تخصص روانپزشکی اطفال و متخصص مغز و اعصاب صورت گیرد.
- خدمات گفتار درمانی و کار درمانی باید روزانه برای کودک فراهم گردد.
- آموزش روش های درست تقویت و مهارت های ارتباطی کودک برای والدین و مربی کودک ضروری است. این اطلاعات را می توان با مطالعه کتاب، مقاله و با شرکت در جلسات مشاوره ای آموخت.
- کارشناسان کار درمانی باید وضعیت جسمی-حرکتی کودک را بررسی کنند و جلسات کار درمانی ذهنی حتماً باید به شکل منظم انجام گیرد.
- یکی از راه های برقراری ارتباط با کودک اوتیسم، موسیقی درمانی است. برای تربیت درست کودک مبتلا به اوتیسم می توان از نقاشی و خواندن قصه مناسب سن او مناسب کرد.
به دلیل تفاوت در بروز اختلال اوتیسم در افراد مختلف، روش های درمانی نیز یکی نیستند. به طور کلی بسته به نیازهای شخص، روش های درمانی در گروه های زیر تقسیم بندی می شوند:
- درمان های رفتاری و ارتباطی
- درمان های رژیمی و پزشکی
- درمان های مکمل (مانند هنر یا موسیقی)
جهت یادگیری رفتارهای مثبت و کاهش رفتارهای منفی کودک دچار اختلال، تحلیل رفتار کاربردی یکی از بهترین روش های کنترلی کودک است.
نتیجه این روش بهبودی در مهارت های بسیاری بوده و از این روش، در موقعیت های مختلف استفاده می شود، مانند:
- آموزش های آزمایش مجزا: از این نوع برای درس های ساده و حمایت های مثبت به کار می رود.
- آموزش پاسخ محور: باعث افزایش انگیزه جهت یادگیری و ارتباط با دیگران می شود.
- مداخله رفتاری فشرده اولیه: این روش برای کورک زیر ۵ سال کارایی بالایی دارد.
- مداخله رفتاری- شفاهی: تمرکز آن بر روی مهارت های گفتاری شخص است.
فلور تایم نام دیگر این روش بوده که در آن پدر به همراه کودک برای بازی وارد شده و به فعالیت هایی که کودک علاقه دارد می پردازند. این روش موجب حمایت از رشد عاطفی و فکری کودک شده و او مهارت های ارتباطی و احساسی را سریعتر می آموزد.
درمان و آموزش کودکان اوتیسمی و کودکان دارای نقض ارتباطی وابسته، در این روش با استفاده از کارت های تصاویر بوده که مهارت های روزانه مانند غذاخوردن، پوشیدن لباس و ... آموزش داده شده و برای یادگیری سریعتر اطلاعات به بخش های کوچکتر تفکیک می گردند.
در این روش، نمادها به جای کارت های تصاویر به کار گرفته می شوند. کودک می آموزد که پرسش هایی را مطرح کند و با این نمادها می تواند با دیگران ارتباط بگیرد.
این روش برای کودکانی مناسب است که با چیزهایی مانند چراغ های روشن، صداهای خاص و یا لمس اذیت می شوند و این نوع روش درمانی باعث برخورد درست در مواجهه با این اطلاعات حسی میگردد.
دارو باعث می شود که بیمار برای فعالیت هایی مانند درمان های رفتاری و گفتاری مقاومت نشان ندهد. عموماً داروهایی که برای درمان اضطراب، مشکلات، عدم توجه، افسردگی، بیش فعالی و حرکات تکانشی موثر هستند، تجویز می شود.
اگر چه درمان اوتیسم امکان پذیر نیست و این داروها باعث می شوند که علائم ناتوانی فرد برای آموختن مهارت های یادگیری و رشد کاهش می یابد.
مطالعات مختلف کمبود ویتامین ها و مواد معدنی را در کودکان مبتلا به اوتیسم اثبات کرده اند. اگر چه کمبود این ویتامین ها عامل ایجاد این بیماری محسوب نمی شود ولی تجویز آنها روند درمانی را سرعت می بخشد. ویتامین های گروه B و منیزیم از جمله این مواد معدنی هستند که مصرف آنها توصیه می گردد. حذف مواد خوراکی آلرژی زا نیز مشکلات رفتاری ناشی از آنها را رفع می کند.
تاکنون درمانی برای رفع اختلال طیف اوتیسم کشف نشده است. معمولا داروهایی که برای رفع مشکلاتی مانند افسردگی، تشنج، بی خوابی و اختلالات تمرکز موثرند، برای این نوع اختلال نیز تجویز می شوند.
در تحقیقات صورت گرفته مشاهده شده است که بهترین درمان زمانی حاصل می شود که شخص همزمان از درمان های دارویی در کنار درمان های رفتاری استفاده کند.
برای کودک مبتلا به اوتیسم فقط ریسپریدون توسط سازمان غذا و داروی آمریکا تایید شده است. این دارو مناسب کودک ۱۶-۵ سال بوده و کمک به رفع مشکلات تحریک پذیری آنها می کند. داروهای دیگر نیز برای این اختلال استفاده می شوند، همچون مهارکننده های انتخابی باز جذب سروتونین، داروهای ضد استرس و یا داروهای محرک زا، اما این داروها به تایید سازمان غذا و دارو نرسیده اند.
این نوع روش های درمانی باعث بهبودی مهارت یادگیری و مهارت های ارتباطی شخص مبتلا به اوتیسم می شود. از این درمان های مکمل به موسیقی درمانی، حیوان درمانی مانند اسب سواری می توان اشاره کرد.
برای افراد مبتلا به اوتیسم، رژیم غذایی خاصی وجود ندارد اما این شخص باید غذای مناسب دریافت کند. برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم هر غذایی را میل نمی کنند و گاه والدین کودک به منظور افزایش سرعت بهبودی، مواد غذایی مانند گلوتن را از رژیم غذایی او بر می دارند.
تاکنون هیچ پژوهشی ارتباط بین حذف گلوتن یا کازئن از رژیم غذایی کودک و درمان اختلال اوتیسم اثبات نکرده است. به دلیل ظرافت بیشتر استخوان کودک اوتیسمی، والدین نباید بدون مشورت با پزشک، لبنیات و مواد غذایی سازنده استخوان را از غذای کودک حذف کنند.
یکی از چالش های غذایی والدین دارای کودک اوتیسمی، وجود موادی بنام آلرژن ها بوده و گاهی مشاهده می شود.
از دیگر عادات آنها، ناخنک زدن به غذا است و یا به برخی از غذاها اصلاً تمایلی ندارند. مشکل در زمینه بلع و هضم غذا نیز در این کودکان وجود دارد.
شواهد خاصی تاثیر رژیم های غذایی را بر بهبود روند درمانی کودک اوتیسمی تایید نکرده است. این اختلال در گروه بیماری های پیچیده ای مغزی به شمار رفته و چنان چه بدون مشورت با پزشک متخصص، والدین غذاهای خاصی را از رژیم غذایی کودک اوتیسمی حذف کنند، ممکن است آسیب های جبران ناپذیری را برای او ایجاد کنند.
معمولا کودکان دارای این اختلال، استخوان های نازکتری نسبت به سایر همسن و سالان دارند و مصرف لبنیات جهت استحکام بیشتر استخوان های آن ها ضروری است.
رژیم غذایی مناسب باید علاوه بر رفع نیازهای تغذیه کودک، باعث گردد علائم بیماری در او کاهش یابد. پزشک و متخصص تغذیه بهترین رژیم غذایی را برای کودک تجویز کرده و باعث بهبود روند درمانی می شوند.
مشکلات گوارشی مانند یبوست، درد شکم، حالت تهوع و استفراغ در گروهی از کودکان اوتیسمی نسبتاً شایع بوده که رژیم غذایی مناسب می تواند باعث رفع این علائم شود.
با رشد کودک نیازهای تغذیه او نیز تغییر کرده و باید نسبت به این نیازها، متخصص تغذیه رژیم غذایی جدیدی طراحی نماید.
در تحقیقات بسیاری گزارش شده است که مصرف مکمل ها سبب بهبود تغذیه و کاهش علائم اوتیسم می شوند مانند:
تقویت مغز و سیستم ایمنی بدن از جمله تاثیرات مثبت مصرف اسیدهای چرب به شمار می روند. از این اسیدهای چرب به امگا ۳ و امگا ۶ می توان اشاره کرد که در بدن ساخته نشده و برای تامین آنها باید از غذای مناسب و یا مکمل ها استفاده کرد.
غذاهای دریایی از منابع امگا ۳ محسوب شده و با مصرف گوشت، تخم مرغ، لبنیات و روغن های گیاهی می توان امگا 6 مورد نیاز بدن را جذب کرد.
باکتری های مفید به بدن برای انجام عمل هضم کمک می کنند. این باکتری ها معمولاً در دستگاه گوارش شخص وجود دارند و همچنین می توان با مصرف مکمل های پروبیوتیکی نیاز به این باکتری ها را تامین کرد.
این باکتری ها سبب کنترل تورم و التهاب نیز می شوند که هر دو اینها از علائم اختلال اوتیسم به شمار می روند.
در بین کودکان اوتیسمی کمبود ویتامین ها و مواد معدنی معمولاً شیوع زیادی دارد که به علت عادات غذایی نامناسبی است که در آنها وجود دارد.
برای تامین نیاز کودک به این مواد مغذی و برقراری تعادل در سیستم بدن او، می توان مکمل های حاوی این ویتامین ها و مواد معدنی را به او داد.
اکنون اهمیت رژیم غذایی سالم و درست بر کسی پوشیده نیست و پزشک متخصص می تواند باعث برقراری تعادل بین روش های درمانی روان شناختی و رژیم غذایی کودک شود. یک تغذیه مناسب سبب می شود که علائم اوتیسم در کودک کم شده و دیگر درمان ها بهتر اثر نمایند.
محققان تاکنون علت دقیق بیماری اوتیسم را پیدا نکرده اند ولی به تاثیر زیاد ژن های شخص در ابتلا به این اختلال اتفاق نظر دارند. اگر چه گروهی از پزشکان معتقدند چنان چه مادر بارداری در تماس با مواد شیمیایی خاصی قرار گیرد، نوزاد با اختلالاتی متولد می شود ولی تاکنون راهی برای تشخیص اوتیسم در نوزاد متولد شده اعلام نشده است.
برای کاهش خطر ابتلا نوزاد به اختلال اوتیسم روش های زیر توصیه می شود:
زندگی سالم
مادر باردار حتما باید چکاب های ماهانه را جدی گرفته و از رژیم غذایی مناسب همراه با ویتامین های مختلف استفاده نماید. همچنین توصیه می گردد که مادر باردار نسبت به ورزش و مراقبت های قبل از زایمان بی اهمیت نباشد.
عدم استفاده از دارو در زمان بارداری
جهت استفاده از هرگونه دارو حتما باید با پزشک صحبت کرد. از مصرف هرگونه داروی ضد تشنج بدون مشورت با پزشک جداً باید خودداری شود.
عدم استفاده از مشروبات الکلی
در دوران بارداری، مادر نباید هیچ زمانی از مشروبات الکلی مصرف کند.
درمان مشکلات سلامتی موجود
چنان چه شخصی به بیماری سلیاک یا بیماری فنیل کتونوری ابتلا است، جهت کنترل این اختلالات حتما باید به توصیه پزشک متخصص اهمیت دهد.
انجام واکسیناسیون
دریافت واکسن سرخچه ( سرخک آلمانی ) قبل بارداری ضروری است. انجام این عمل سبب می شود که فرد به اوتیسم مرتبط با سرخچه مبتلا نگردد.
تشخیص اختلال اوتیسم، معمولاً در سنین پایین اتفاق می افتد. والدین باید به علائمی مانند نداشتن تماس چشمی، حرکات تکراری و اختلالات حسی کودک توجه نمایند. همچنین متخصص اطفال تمام کودکان را از نظر علائم مربوط به این اختلال ارزیابی می کنند.
در موارد بسیاری، تشخیص ابتلا به طیف بیماری اوتیسم قبل از سن دو سالگی رخ می دهد. گاهی دیده شده که برای تعدادی از کوکان تشخیص درست رخ نداده و آنها برچسب ناتوانی ذهنی دریافت کردند. در اکثر مواقع تشخیص اختلال اوتیسم از بیماری هایی مانند کمبود توجه، وسواس و یا اختلالات روانی که درمان آن ها نیز به سختی صورت می گیرد، جلوگیری می کند.
زمانی که برای یک کودک در خانواده اختلال اوتیسم تشخیص قطعی داده شد، والدین و سایر اعضا به دنبال نشانه هایی از ابتلا به این بیماری در خود هستند. عده ای نیز زمانی متوجه ابتلا خود می شوند که برای بیماری دیگری تحت مراقبت پزشکی قرار می گیرند.
گاهی بعضی از افراد به علائم و نشانه های خود دقت می کنند تا متوجه شوند به این اختلال دچار شده اند یا خیر. توجه به این نکته ضروری است که جهت تشخیص اوتیسم در افراد بالغ روش مشخصی کشف نشده است و پیداکردن متخصص اوتیسم بزرگسالان به سختی انجام می گیرد.
جهت تشخیص اوتیسم بزرگسالان آزمون های خود ارزیابی طراحی شده است که به تایید بسیاری از کارشناسان نرسیده اند. اگرچه این روش ها به تشخیص دقیق، کمک چندانی نمی کنند ولی برای صحبت و مشورت با پزشک، کمک کننده هستند.
از جمله دلایلی که باعث می شود، تشخیص اوتیسم بزرگسالان به سختی صورت گیرد، می توان به توانایی مدیریت و پنهان کردن علائم توسط فرد بزرگسال و هم چنین سخت پیدا کردن اطلاعات راجع به کودکی شخص و میزان توسعه او اشاره کرد.
در زمان تشخیص اوتیسم کودکان، جهت ارزیابی درست، والدین اطلاعات خوبی را در اختیار پزشک قرار می دهند ولی برای فرد بزرگسال چنین وضعیتی امکان پذیر نیست. تشخیص اوتیسم در افراد بالغ به سختی صورت می گیرد و مهمترین مسئله این است که شخص با توجه به این علائم، مهارت هایی جهت کنترل ضعف های خود کسب کند.
در سال ۲۰۱۸، مرکز کنترل و پیش گیری آمریکا گزارشی از میزان شیوع اوتیسم در میان کودکان آمریکا منتشر کرد. طبق این گزارش مشاهده شد که از ۵۹ تولد، یک نفر به این اختلال مبتلا است و روز به روز این آمار افزایش می یابد.
فراوانی این اختلال در کل دنیا را سازمان جهانی بهداشت از هر ۱۶۰ تولد، یک نفر اعلام کرد. طبق آمار منتشر شده، میزان مبتلایان به اوتیسم در ایران از هر ۱۵۰ نوزاد متولد شده، یک نفر است.
رشد اجتماعی
وجه تمایز اوتیسم و اختلالات طیف در خودماندگی با سایر اختلالات رشدی، مشکل در رشد اجتماعی است. افراد مبتلا به اوتیسم دارای مشکلات اجتماعی هستند و قادر به درک احساسات دیگران نیستند. در سن پایین اختلال در رشد اجتماعی به خوبی قابل تشخیص بوده و این نوزادان به محرکات توجه چندانی ندارند و نسبت به سایر همسن و سالان کمتر لبخند زده و حتی نسبت به اسم خود واکنش نشان نمی دهند.
نوزاد نوپا مبتلا به اوتیسم از نظر اجتماعی با سایرین تفاوت زیادی دارد، به طور مثال تمایل چندانی به تماس چشمی نشان نمی دهد و جهت برقراری ارتباط با سایرین، سعی می کند که دست بدهد.
در سنین ۳ تا 5، کودک مبتلا به اوتیسم درک اجتماعی کمی داشته و تمایلی به ارتباط با دیگران نشان نمی دهد حتی نسبت به احساسات دیگران قادر به بروز عکس العمل نیست.
از دیگر مشخصه آنها می توان به عدم برقراری ارتباط کلامی و نوبت گیری اشاره کرد اما دلبستگی خاصی نسبت به مراقبان اولیه بروز می دهند.
وابستگی امنیتی کمی در رفتار این کودکان دیده شده که بسته به میزان رشد ذهنی کودک سطح آن کم یا افزایش می یابد.
زمانی که از کودک و فرد بالغ مبتلا به اوتیسم آزمون های بازشناسی چهره و احساسات گرفته شود، مشاهده می شود امتیاز بالایی کسب نمی کنند.
بسیاری از مردم فکر می کنند، فرد اوتیسمی تنهایی را انتخاب می کند در حالیکه شخص در برقراری و حفظ ارتباط با دیگران دچار مشکل است. برای تعیین میزان تنهایی این اشخاص ملاک تعداد دوست نبوده، بلکه کیفیت دوستی اهمیت دارد.
کیفیت زندگی افراد اوتیسمی در دوستی های اجباری بیشتر تغییر کرده و در موارد بسیاری رفتار خشونت آمیز، خشم و پرخاش در رفتار افراد مبتلا به این اختلال مشاهده شده است. طبق تحقیقات صورت گرفته در کودکان اوتیسمی، ارتباطی بین عقب افتادگی و رفتار خشونت آمیز و از بین بردن وسایل وجود دارد. در سال ۲۰۰۷ گزارشی از یک مطالعه منتشر شد که در آن ۶۰ درصد والدین کودکان اوتیسمی اعلام کردند، کودکان آنها رفتار خشونت آمیز شدید، در یک بازه زمانی داشته اند. همچنین مشخص شده که در کودکانی که دارای آسیب زبانی شایع اند، معمولاً رفتار خشن همراه با کج خلقی دیده می شود.
در مطالعه ای که در سال ۲۰۰۸ در سوئد بر روی بیماران با سن ۱۵ سال یا بیشتر که اختلال اوتیسم همراه با رفتار خشن داشتند انجام گرفت، مشاهده شد که دارای اختلالات روان شناختی همچون سایکوز هستند.
مهارت های اجتماعی
کودک درگیر با اختلال اوتیسم نمی تواند به خوبی با دیگران ارتباط بگیرد. از بارزترین علائم این اختلال، مشکلات مربوط به مهارت های اجتماعی است حتی اگر شخص مبتلا، علاقه به برقراری ارتباط نزدیک با دیگران داشته باشد ولی به علت اینکه نمی داند به چه نحوی آن را انجام دهد، تنها می ماند.
چنانچه یک کودک درگیر این مشکل شود، علائم اجتماعی را نشان می دهد که یک نوزاد ۱۰-۸ ماهه دارد. این علائم شامل:
- کودک در یک سالگی نمی تواند در برابر شنیدن نام خود، عکس العملی نشان دهد.
- تمایلی به بازی، اشتراک و یا حرف زدن با دیگران در این فرد مشاهده نمی شود.
- تنهایی را بر حضور در جمع ترجیح می دهد.
- تماس جسمی را دوست ندارد.
- تمایلی به تماس چشمی نشان نمی دهد.
- در هنگام ناراحتی، به دلداری دیگران علاقه ای ندارد.
- درک احساسات دیگران برای او سخت است.
- زمانی که دیگران سعی می کنند تا او را بلند کرده یا به آموزش راه رفتن بپردازند، مقاومت می کند.
ارتباطات کلامی
حدوداً ۴۰ درصد از کودکان درگیر با اوتیسم هیچ حرفی نمی زنند و بین ۳۰-۲۵ درصد فقط می توانند بعضی از مهارت های کلامی را در دوران کودکی یاد بگیرند اما با افزایش سن این توانایی را از دست می دهند. عده ای دیگر از کودکان اوتیسمتیک، شروع حرف زدن آنها دیرتر رخ می دهد. اکثر افراد مبتلا به این اختلال در زمینه گفتار با مشکلاتی مواجه هستند مانند:
- در حرف زدن و به دست آوردن مهارت های گفتاری با تاخیر مواجه هستند.
- صدای یکنواخت و رباتیک دارند.
- مشکل پژواک جویی (تکرار کلمات) در گفتار آن مشاهده می گردد.
- این اشخاص در زمینه کاربرد ضمایر با مشکل مواجه هستند (مثلا به جای تو، از ضمیر من استفاده می کند).
- زبان اشاره را به ندرت به کار می برند و یا اصلاً تمایلی به استفاده از آن نشان نمی دهند و نسبت به اشاره دیگران هیچ واکنشی نشان نمی دهند.
- در تشخیص کنایه و شوخی دیگران، توانایی لازم را ندارند.
الگوهای رفتاری
در کودکان مبتلا به اوتیسم رفتارهای غیر طبیعی دیده می شود. مثال هایی از این مورد شامل:
- رفتارهایی که تکراری هستند همچون تکان دادن مداوم دست و بدن، پریدن یا چرخ خوردن
- قدم زدن مداوم و رفتارهایی به شکل غیرطبیعی و بیش از حد
- علاقه زیاد به برخی از فعالیت ها و اشیا خاص
- چسبیدن به روال های خاص و ابراز ناراحتی زمانی که تغییر در این روال دیده شود
- نسبت به لمس، نور و صدا حساسیت زیاد دیده می شود.
- شرکت نکردن در بازی های وانمودی یا تقلید رفتار سایرین
- بهونه گرفتن از همه چیز
- بی نظمی و شلختگی
- فعالیت های تکانشی و بدون فکر
- بروز رفتارهای هجومی با خود شخص و دیگران
- توجه کوتاه مدت به امور
ارتباط با محیط بیرون
مهارت های گفتاری طبیعی جهت برقراری ارتباط در بین ۳۰ تا ۵۰ درصد افراد مبتلا به اوتیسم دیده نمی شود. مشکلات در برقراری و ایجاد ارتباط از سنین پایین زندگی کودک قابل تشخیص هستند و ممکن است شامل دیر شدن در شروع babbling، اشارات و حالات غیر طبیعی، کم شدن میزان حساسیت و عکس العمل مناسب باشند.
در سن ۲ و ۳ سالگی توانایی صدا سازی تکی و تکراری، ساخت کلمه و جمله در کودک اوتیسمی نسبت به سایر همسن و سالان دیده می شود. این کودک قادر نیست حالت های بدنی را با جملات درست هماهنگ نماید. طرح درخواست و اشتراک تجربه با سایرین کمتر صورت می گیرد و آنها به تکرار کلمات بقیه می پردازند و توان استفاده درست از ضمایر را در جملات ندارند.
از دیگر مشخصه کودک اوتیسمی، نقض توجه می توان نام برد. به طور مثال زمانی که یک شخص در حال نقاشی است، کودک به دست توجه بیشتری نشان می دهد تا نقاشی که در حال کشیدن است.
مشکل در تمرکز به یک وسیله و استفاده از آن یا حتی حرف زدن راجع به آن در کودکان اوتیسمی شیوع زیادی دارد. رفتار والدین نخستین الگو برای کودک است و جهت تربیت درست، خانواده ها باید به این نقش اهمیت دهند. فراهم کردن محیط مناسب همراه با آرامش و افزایش آگاهی والدین برای تربیت فرزندان ضرورت بسیاری دارد.
در دو تحقیقی که بر روی کودکان مبتلا به اوتیسم و دارای عملکرد بالا در سنین ۸ تا ۱۵ و افراد بالغ صورت گرفت، در مهارت های پایه ای زبان که شامل لغت و هجی کردن بود، در کودکان نتایج مشابه و افراد بالغ نسبت به گروه کنترل نتایج بهتری مشاهده شد. اما در تمارینی که شامل زبان کنایه ای، درکی و استنتاجی بود، گروه کنترل نتیجه بهتری به دست آوردند. از این تحقیق و نتایج آن مشخص شد افرادی که در تماس و برقراری ارتباط با کودکان اوتیسمی هستند، فکر می کنند که این کودکان درک بالاتری دارند.
طبق پژوهش ها دلیلی برای اثبات اینکه واکسن ها باعث اوتیسم می شوند مشاهده نگردیده است. برای ارتباط بین ابتلا به اوتیسم و واکسن ها مطالعات بسیاری انجام شده است که وجود چنین ارتباطی تایید نشد.
در ارتباط واکسن سرخرگ-اوریون، سرخچه (MMR) با بروز اوتیسم در سال ۱۹۹۸ در انگلیس مقاله ای منتشر شد که طبق نتایج آن بیان شد واکسن سه گانه سرخرگ-اوریون، سرخچه (MMR)، عامل اوتیسم است. اگر چه در این پژوهش بررسی فقط بر روی ۱۲کودک، صورت گرفت ولی نتایج آن جنجال بزرگی در بین مردم و جامعه پزشکی ایجاد کرد.
نتایج این مطالعه سبب شد که برای اثبات این ارتباط، پزشکان دیگری نیز مطالعاتی را انجام دهند. در حدود ۱۲ مطالعه که پس از آن صورت گرفت هیچ ارتباطی بین واکسن سه گانه و بروز اوتیسم را تایید نکردند.
در پژوهشی که بعداً انجام گرفت مشکلاتی که در اجرای مطالعه سال۱۹۹۸ وجود داشت را بیان نمودند که موجب رد نتایج این مقاله شد تا این مقاله باعث سردرگمی دیگر پژوهش ها نشود. همچنین مشخص شد که نیم میلیون دلار به پژوهشگر ارشد پژوهش که به دنبال اثبات ارتباط بین واکسن ها و ابتلا به اوتیسم بود پرداخت شده است که از دلایل دیگر ناکارآمدی مطالعه صورت گرفته به شمار می رود.
بعد از گذشت یک سال از مقاله جنجال برانگیز انگلیسی، نسبت به ماده ای که در واکسن کودکان مصرف می شد نیز نگرانی هایی در بین عموم مردم و پژوهشگران به وجود آمد.
تیمروزال نام ماده ای است که در واکسن کودک استفاده شده که در آن جیوه وجود دارد. فلز جیوه در سطح بالا به مغز و کلیه ها آسیب می رساند. برای جلوگیری از رشد باکتری ها و قارچ ها، پزشکان در واکسن ها از تیمروزال استفاده می کردند. اگر چه شواهدی دال بر اینکه مقادیر کم آن نیز باعث آسیب می شود مشاهده نگردید ولی تا سال ۲۰۰۱ دیگر در بیشتر واکسن های کودکان از این ماده استفاده نشد.
جهت اثبات ارتباط اوتیسم با تیمروزال محققان دو گروه از کودکان را با یکدیگر مقایسه کردند. گروه اول کودکانی بودند که واکسن های حاوی این ماده را دریافت کردند، گروه دوم یا کنترل، کودکانی بودند که این واکسن ها را دریافت نکردند، که نتایج آن نگرانی های به وجود آمده را تایید نکرد.
در آمریکا مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها، جهت بررسی ارتباط بین تیمروزال و ابتلا به اوتیسم، ۹مطالعه مختلف انجام داد. هیچکدام از این تحقیقات این ارتباط را اثبات نکردند. همچنین مشاهده شد که با وجود حذف ماده تیمروزال از واکسن کودکان، همچنان میزان ابتلا کودکان به اوتیسم در حال افزایش است. امروزه در واکسن هایی که برای بیماری های دیفتری، کزاز و سیاه سرفه تجویز می شود مقادیر بسیار کمی از این ماده به کار می رود.
محققان بررسی کردند که آیا همه واکسن هایی که برای کودک کمتر از دو سال تجویز می شود، تاثیری بر بروز اوتیسم دارد یا خیر. برای کودک در۱۵ماه اول زندگی، ۲۵ نوبت واکسن تجویز می شود. نگرانی عده ای از این بابت بود که ممکن است وقتی کودک همه این واکسن ها را دریافت کند، ابتلا به اوتیسم در او توسعه یابد.
مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها برای مقایسه شیوع ابتلا به اوتیسم به مقایسه دو گروه پرداخت. گروه اول که تمام واکسن ها را طبق برنامه تجویزی دریافت کردند. گروه دوم یا کنترل، کودکانی بودند که واکسن دریافت نکرده و یا با تاخیر دریافت کردند. پژوهشگران هیچ گونه تفاوتی در شیوع این دو گروه گزارش نکردند.
سرانجام در سال ۲۰۰۴ گزارشی در ارتباط با این موضوع توسط کمیته بازرسی سلامت و ایمن سازی انتشار یافت. محققین به بررسی تمام پژوهش هایی که درباره ارتباط بین ابتلا به اوتیسم و واکسن ها صورت گرفته، پرداختند. آنها در گزارشی ۲۰۰ صفحه ای اعلام کردند هیچ گونه شواهدی دال بر ارتباط بین واکسن ها و اوتیسم وجود ندارد.
بیماری اوتیسم چیست + علت، علائم و درمان اوتیسم