دوران کودکی فرد بسیار ساده و پیچیده است. این نیز یک زمان بسیار تاثیر گذار در زندگی فرد است و بیشتر فرزندان مردم تأثیر بزرگی بر نوع بالغی می گذارند که بعدا در زندگی خواهند ماند.روانشناسی دوران کودکی یک شاخه تخصصی روانشناسی سنتی است که بر روی کودکان تمرکز دارد، عمدتا توسعه و رفتار آنها است. امروزه یکی از انواع رایج ترین روانشناسی است. این نوع روانشناسی معمولا هر کودک را از زمان تولد تا نوجوانی پوشش می دهد. برخی از مناطق تحت پوشش روانشناسی دوران کودکی شامل نقاط عطف، مشکلات رفتاری، مهارتهای اجتماعی، سلامت روانی و عاطفی و توسعه است.قرنها پیش، روانشناسی دوران کودکی حتی به آن فکر نکرد. به طور معمول اعتقاد بر این است که کودکان در دوران قرون وسطی، به عنوان مثال، چیزی بیشتر از نسخه های کوچک بزرگسالان نیستند. آنها همان لباس را پوشیدند و اغلب با بزرگسالان معمولی رفتار می کردند.مدت کوتاهی پس از آن، گناه اصلی، رایج ترین باور بود. این مکتب فکری بیان داشت که کودکان به طور عمده به عنوان موجودات بدی متولد شده اند. هدف از تربیت کودک این بود که او را از گناه خلاص کند.جان لاک، یک فیلسوف، این چشم انداز را به پایان قرن 17 تغییر داد. قفل بود که تابلوی راسا یا "قرص خالی"، نظریه مربوط به کودکان را توسعه داد. این تئوری بیان کرد که پس از تولد، ذهن کودک چیزی بیش از یک قرص خالی بود. پس از آن همه گرایش های دانش و رفتار فردی توسط آنچه که در ذهن او به عنوان یک کودک تغذیه شد، ایجاد شد.ژان ژاک روسو فیلسوف در قرن هجدهم بود که مشهورترین نظریه "ذاتی" است. این تئوری نشان داد که وقتی یک کودک متولد شد، او شرم یا خالی نبود، اما ذاتا خوب بود. روسو همچنین تصریح کرد که این آزار و اذیت ها در جامعه رخ داده است که کودکان را به اشتباه یا رشد می کند تا کمتر از بزرگسالان ستاره ای باشد.امروز، بحث در مورد اینکه آیا بچه ها خوب، بد، یا بی تفاوت متولد می شوند، هنوز برای برخی بحثی جزئی است. با این وجود، آنچه ما متوجه می شویم، این است که دوران کودکی یک زندگی بسیار قدرتمند در زندگی شخصی است. رویدادهایی که در دوران کودکی اتفاق می افتد - حتا حوادث کوچک و ظاهرا ناچیز - معمولا تاثیری مستقیم بر این که فرد احساس می کند و به عنوان یک بزرگسال عمل می کند.
بازی درمانی عبارت از کاربرد هدفمند بازی‌ها در درمان است و از آنجا که بازی زبان کودک است از این طریق می توان بسیاری از مشکلات کودک را حل کرد. به دلیل اینکه این نوع درمان در فضایی پر از شادی و ارتباط انجام می‌شود، کودک از تمام جنبه‌‌های جلسه درمانی نهایت لذت را می‌برد و اینجا بازی درمانگر است که می‌داند بازی‌ها را با چه هدف و منظوری به کار ببرد.
بازی درمانی چیست؟
بازی درمانی عبارت از کاربرد هدفمند بازی‌ها در درمان است و از آنجا که بازی زبان کودک است از این طریق می توان بسیاری از مشکلات کودک را حل کرد. به دلیل اینکه این نوع درمان در فضایی پر از شادی و ارتباط انجام می‌شود، کودک از تمام جنبه‌‌های جلسه درمانی نهایت لذت را می‌برد و اینجا بازی درمانگر است که می‌داند بازی‌ها را با چه هدف و منظوری به کار ببرد.
بازی یکی از مهمترین عوامل هماهنگی رشد کودک از لحاظ جسمی، احساسی و ذهنی است که ازین طریق درمی‌یابد سهیم شدن و یا سهیم کردن دیگران در بازی برای مورد قبول قرار گرفتن و پذیرش لازم است که بر یادگیری، خودکنترلی، مسئولیت، ابراز احساسات، احترام گذاشتن، پذیرش خود و دیگران، بهبود مهارتهای اجتماعی، عزت نفس، کاهش افسردگی و اضطراب موثر است [1].
بازی افکار درونی کودک را با دنیای خارجی او ارتباط می‌دهد و باعث می‌شود که کودکان بتوانند اشیای خارجی را تحت کنترل خود در آورند. بازی به کودک اجازه می‌دهد تا تجربیات، افکار، احساسات و تمایلاتی را که برای او تهدید کننده هستند، نشان دهد (وتینگتون و همکاران 2008) [2].
بازی درمانی با رویکردی سازنده که مبتنی بر درمان است فرآیندهای یادگیری و ارتباط سازگارانه و بهنجار کودکان را پایه‌ریزی می‌کند. در بازی درمانی به کودک فرصت داده می‌شود تا احساسات آزار دهنده و مشکلات درونی خود را از طریق بازی بروز دهد و آنها را به نمایش در آورد (آکسلاین 1994) [3].
] 1[ Baggerly,J., Parker, M.(2005). Child-centered group play therapy with African American boys of the elementary school level. Journal of Counseling & Development, 83,387-396.
] 2[ Wethinton, H. R., Hahn, R. A., Fugua-Whiteley, D. S., pe,T. A., Crosloy, A. E., Johnnson, R. L., Liberman, A. M., Mosci chi, E., Pri ce, L. N., Tuma, F. K., Halra, G., Chatto., Padhyay, S. K. (2008). The effectiveness of interventions to reduce psychology harm form traumatic events among child and adolescents. American Journal of Preventive Medicine, 53(3), 287-373.
[3] ام آکسلاین، تاثیر بازی درمانی بر کودکان، دانشگاه ویرجینیا، ترجمه احمد حجاریان، 1994
